.என் காலேஜ் அனுபவம்

நான் காலேஜ் படித்து கொண்டு இருக்கும் ஒரு சராசரி மாணவன். எங்கள் ஊரில்
இருந்து காலேஜ் வெகு தூரம் என்பதால் என்னை ஹாஸ்டலில் தங்கி படிக்க
வைத்தார்கள். நான் சுமாராக படிப்பவன்தான். ஆனால் எந்த பரீட்சையிலும்
பெயில் ஆகாமல் சமாளித்து விடுவேன். எனக்கு அரியர்ஸ் எதுவும் கிடையாது.
அதனால் சற்றே மற்ற மாணவர்கள் போல விழுந்து விழுந்து படிக்காமல் அவ்வபோது
சினிமா, பார்க் என்று நிம்மதியாக சுத்துவேன். எங்கள் கிளாசில் ஐந்து
மாணவிகள் படிக்கிறார்கள். அதில் ஆனந்தி மிகவும் அழகானவள். நான் அவளை
ரகசியமாக பார்த்து ரசிப்பதோடு நிறுத்தி விடுவேன்.
எங்கள் கிளாசில் மற்ற மாணவர்கள் விழுந்து விழுந்து அவளுக்கு லவ் லெட்டர்
கொடுத்தும் அவள் யாருக்கும் மசியவில்லை. ஆனால் எல்லோரிடமும் நன்றாக
பழகுவாள். கடைசியாக பசங்க அவளோடு பேசினாலே போதும் என்ற எண்ணத்தில் அவளை
இப்போதெலாம் தொந்தரவு படுத்துவதில்லை. அவளுக்கு லவ் லெட்டர் கொடுக்காத
ஒருவன் நாம் மட்டும் தான். அதற்க்கு காரணம் சற்றே தாழ்வு மனப்பான்மை.
நான் ஒரு கிராமம் அவளோ பட்டணம். தஸ் புஸ என்று நன்றாக ஆங்கிலத்தில்
பேசுவாள். நானோ ஹொவ் ஆர் யூ சொல்லவே பத்து தடவை ஒத்திகை பார்த்து தான்
மெல்ல தடுமாறி சொல்வேன். அதிலும் பாதி முழுங்கி விடுவேன்.
ஆனந்தி நன்றாக உடை உடுத்தி வருவதுண்டு. காலஜே அவளை பார்த்து மயங்கி
ஜொள்ளு விடும்.நான் ரகசியமாக அவள் நடக்கும் போது அவள் சூத்து அசைவை
ரசித்தது பார்பேன். அவளின் முலைஅழகை கண்டு அன்று இரவு ரகசியமாகபாத்ரூமில்
அதை நினைத்து கொண்டே கை அடிப்பேன். இப்படிதான் என் காலேஜ் வாழ்கை போய்
கொண்டு இருந்தது. ஆனந்தி என்னோடும் பேசுவாள். ஆனால் நான்தான் ஒதுங்கி
ஒதுங்கி போவேன். அதுவே ஒரு வகையாக அவளின் மனதில் இடம் பிடிக்க
ஒருவாய்ப்பாக அமைந்தது என்பது தான் உண்மை. எல்லோரும் அவளை பார்த்து
ஜொள்ளு விட்டு கொண்டு அவளையே சுத்தி வரும் போது நான் மட்டும் அவளை விலகி
செல்வது அவளுக்கு பிடித்து இருந்தது.
என் மனதுக்குள் அவளை பல கோணங்களில் ஓப்பதை போல கற்பனை செய்து, கனவுகள்
கண்டு ரசித்து கை அடித்து இருக்கிறேன். அவள் அருகில் அமர்ந்தால் நன்றாக
ஒரு மனம் வீசும். அதுவே நம்ம மனசை எங்கோ கொண்டு செல்லும். ஓர் இரண்டு
முறை தெரியாமல் அவளை ஒரசி இருக்கிறேன். அப்போது எனக்கு மின்சாரம்
பாய்ந்தது போல உணர்ந்தேன். அந்த நினைப்பே என் வாழ்நாள் முழுதும் போதும்
என்று இருந்தது. பிறந்த பயன் அடைந்தது போல என்று கூட சொல்லலாம். நாட்கள்
செல்ல செல்லஆனந்தி என்னோடு அதிகமாக பேச ஆரம்பித்தாள். நானும் அவள்
கேட்பதற்கு பதில் அளிப்பேன்.
ஒரு நாள் ஒரு பாடத்தில் அவளுக்கு சந்தேகம் இருப்பதாகவும் அதனால் என்னை
வரும் ஞாயிறு அன்று தன் வீட்டுக்கு வந்து அந்த சந்தேகத்தை தீர்க்க
முடியுமா என்று கேட்டாள். நானுன் எதோ நினைப்பில் சரி என்று
சொல்லிவிட்டேன். அன்று நான் செவ்வாய். பிறகு தான் நான் தனிமையில்
இருக்கும் போது யோசித்தேன். சந்தேகம் இருந்தாள் இப்போவே கேட்கவேண்டியது
தானே, எதற்கு அத்தனை நாள் அதுவும் அவள் வீட்டில் என்று எண்ணி
குழம்பினேன். இதை பற்றி மற்ற பசங்க கிட்டே சொல்லவும் கூச்சமாக இருந்தது.
எப்படியோ நாட்கள் கடந்து சனி வந்தது. அப்போது மாலை ஆனந்தி என்னிடம் வந்து
நாளை வரும்படி மீண்டும் நியாபக படுத்திவிட்டு சென்றாள்.
அடுத்த நாள் நான் ஒரு பஸ்ஸை பிடித்து அவள் சொன்ன அட்ரஸுக்கு சென்று
அடைந்தேன். அவள் வீட்டில் இருந்தாள். நான் சென்றதும் என்னை நன்றாக
வரவேற்றாள். அப்போது அவள் அம்மாஅப்பா எல்லோரும் எங்கோ கிளம்பி கொண்டு
இருந்தார்கள். நான் போனதும் அவள் அம்மா எனக்கு காப்பி போட்டு
கொடுத்தார்கள். நானும் பவ்வியமாக வாங்கி சோபாவின் ஓரத்தில் அமர்ந்தேன்.
நான் இந்த வசதியில் இருப்பவன் அல்ல. எனக்கே கூச்சமாக இருந்தது. ஏண்டா
வந்தோம் என்று தோன்றியது. ஆனால் அவர்கள் வீட்டில் எல்லோரும் நன்றாக தான்
பழகினார்கள். ஆனந்தியின் அப்பா கொஞ்சம் என்னை பற்றி விசாரித்தார். பிறகு
எதோ விஷேஷம் என்று கிளம்பி காரில் போனார்கள்.
இப்போது வீட்டில் நானும் ஆனந்தியும் மட்டும் இருந்தோம்.